Ah buram buram memleket kokan İngiltere, bir İngiliz için kendilerini mükemmel sanan Fransızlar'ın yanında yaşamak çok zordur. Onlarda bizimle yaşayamazlar zaten. Kendimi 7 yıl sonra ilk kez İngiltere'ye geliyordum. Ailem beni ölmüş biliyordu. Hogwarts'tan mezun olduktan sonra ilk işim buralardan kaçmak olmuştu. İkizim şanslıydı, burada kaldı. Aradan geçen yıllarda, sürekli onunla haberleşemeye çalışmıştım ama yapamadım hep bir engel çıktı önüme. Ama en sonunda kaçıp gelebildim, görünüşüm değişmedi, kalabalığa karışmak uğruna saçımı bile boyamadım. Ama geçen yıllar benim olgunlaşmama engel olamadılar, ne kadar değişim istemesemde, artık yeni yetme bir genç kız değil olgun bir kadın olmuştum.
Londra'nın kalabalık sokaklarında yürürken, çevremde uçuşan İngiliz aksanı kendimi güvende hissetmemi sağlıyordu. Sokaklar her zamankinden kalabalıktı, yada ben geçen süre içerisinde sokakları bile unutmuştum, ailemin yüzünü unuttuğum gibi. Derin bir iç çektim, çevremdeki turistlere baktım, bana bu sokaklarda sıkça rastlanan animatörlerden biriymişim gibi bakıyorlardı. Tabi, Mugglelar her gün pelerin giymiş başında garip kuş tüylü bir şapka taşıyan, kraliyet ailesinden çıkmış gibi görünen birini görmüyorlardı. Bugün çok mutluydum, kimseyi incitmek istemiyordum. İçimde durduramadığım bir sevgi seli vardı. Bende kendi çevremde dönüp selam verdim. Bana bakan meraklı, kalabalık aynı anda alkışlamaya başladı. Bundan sonrasını yürüyerek gidemezdim, benimle fotoğraf çekinmek isteyenler çıkacaktı biliyordum. Bravo , diye bağıran kalabalığın arasından sıvışıp, bir sokağa saptım. Şansıma sokakta kimse yoktu.
Ara sokaklar, ah neden cadde bu kadar kalabalıkken bu dar sokak kimsenin dikkatini çekmiyor ki. Sokak dardı, sokak demek bile güçtü, daha çok iki apartmanın arasında kalmış bir boşluğa benziyordu. Biraz dikkatli bakınca çıkmaz sokak olduğunu görebiliyordunuz. İki yanında kalan duvarlar çok kirlenmişti, orjinali bej rengi olan duvarlar önce griye dönmüş sonrada siyaha yüz tutmuştu. Duvarlara dayalı, devrik içindeki çöpleri dışarıya taşırmış çöp kovaları akan çöp sularından beyaz izler taşıyordu. Gülümsedim, beyaz her zaman iyilik, temizlik anlamına gelmez. Siyahın her zaman kötülük anlamına gelmedini gibi. Çöplere basmamaya özen göstererek sokağın sonuna kadar ilerledim beni kimse görmemeliydi, çünkü cisimlenecektim. Kafamı kaldırıp yukarılara baktım, balkonlarda boştu. Harika !
Beş dakika sonra gözlerimi açtığımda çatlak kazanın önündeydim, sokak aynı darlıktaydı ama bu sefer çöpler yoktu ve binalar daha taştan yapılmıştı. Gülümsedim, koca 7 yıl. Buraya gelmeyeli ne kadar çok zaman geçmiş böyle kapıyı açmadan önce duraksadım, elimi koyu kestane rengi, tahta kapıya koydum, tırtıkların üzerinde elimi gezdirdim. Sonra diğer elimden de destek alıp ağır kapıyı ittim, kapı önce inat etti ama sonra kulakları sağır edecek kadar büyük bir gürültü çıkararak açıldı. İçeride bir kaç cadı oturuyordu. Bir kaç basamak inip salona ulaşmış oldum. Bir masaya oturdum, masaya bakınca kapıyla aynı ağaçtan yapılmış olduklarını anlayabiliyordun. Bu düşünce beni güldürdü, küçük bir kahkaha attım.
Cuma Ağus. 28, 2009 2:12 am