Ödevler...Parşomenler.. Okulun boğucu temposuna yetişmek zordu. Aslında Jac için yetişmek gibi bir kavramda yoktu. Derslerine gösterdiği özen bir Huffpulff binasına gösterdiği değer kadar aynıydı. İstediğine girip çıkıyordu, neden bunu yapıyordu ki? Neden tempo kavramını seçip binasına ek puan katmıyordu. Bunu bulmak bazıları için kafa yorucu bazıları için çocuk oyuncağı kadardı.
Hafif bir esinti saçlarını havalandırmaya yetmişti, pencereden giren uğultuyla karışık ferahlık odaya dağılıyordu. Bu gözle görülür olmasa bile Jac bunu fark edebiliyordu. Gözlerini kapadı, sessizliğin arasındaki o uğultuyu dinlemek paha biçilemezdi. Tüm oksijeni çeker gibi derin nefesini ciğerlerine topladı. Bir süre bekledi. İçine hapsettiği hava güzeldi; temiz ve güzel. İşte ancak bu şekilde yaşadığını hissediyordu. Nefesi verirken gözlerini araladı ve o eski dünyasına geri döndü.
Beyninde hiç son olmayacak bir intikam yine sarmıştı bedenini. O mis kokuyu içine çeken burun şimdi öfkeden soluyordu, o biraz önce nefesinyle kapanan gözler şimdi sinsice etrafta dolanıyordu. O yoldaşlık her şeyini almıştı, her şeyini! Ailesini... Asil ailesini... Bunları yanlarına koymayacaktı. İşte bu intikam bedenini ele geçiriyor, bir canavar yapıyordu. Sinirleniyor, beynindeki o düşünceyi karalamak istiyordu. Çığlıklar, ızdıraplar, kan, öfke!
Derin derin nefes alıyordu. Aklına geleni unutmak istercesine omuz silkti. Parşomenlerini toparlayıp, dışarı çıkmak için adımlarını süngülü kapıya yöneldi.
Ptsi Eyl. 14, 2009 9:32 pm